Het leven is geen to-do lijst. Of toch wel?

Door Edwin Gitsels / Biografiebureau Dit is je leven - 30/12/20

Het leven is geen to-do lijst. Of toch wel? Of het nu gaat om werk, om het huishouden, om zelfontwikkeling: altijd begint het met een idee of een constatering. Dat idee vormt een wens, een verlangen: je wilt dat iets anders is of wordt dan het nu is. Dat je meer gaat verdienen, meer vrije tijd hebt, dat de klimop gesnoeid wordt, de keukendeur niet meer klemt, je 4 kilo afvalt, je de autobiografie van Barack Obama eindelijk gaat lezen (je had die van Michelle nog niet eens uit), je je neef in Australië weer eens schrijft, de lijst is schier eindeloos.

DE HOND VAN PAVLOV

Om iets te bereiken, moet je iets ondernemen. Dat kun je onmiddellijk doen – je heb dorst, dus je vult een glas met kraanwater en drinkt het leeg – of je doet het later. En om te voorkomen dat het je korte termijngeheugen in beslag neemt (totdat het door iets anders urgents – of erger: niet-urgents –  wordt overschreven en je het vergeet), zet je het op een to-do lijst.

Ik gebruik de app To Do van Microsoft, de opvolger van Wunderlist. Als je in To Do iets afvinkt, klinkt er een belletje. Het effect dat dat belletje op mij heeft, bewijst dat ik niet veel verder ontwikkeld ben dan de hond van Pavlov: ik ga ervan kwijl… kwispelen, want ik heb weer iets af.
Nu is het grappige dat in To Do de voltooide taken niet gewist worden – althans, niet zoals het bij mij is ingesteld – , maar met een streep erdoor in de lijst blijven staan. Zo kan ik door alle taken die ik afgelopen jaar heb afgerond scrollen. Voorwaar een indrukwekkende lijst!

PATTY EN COEN

Er zitten taken tussen waarvan ik me nu al niet meer kan herinneren waar ze op sloegen. ‘Patty in la tv-kast’, bijvoorbeeld, dat ik eind maart heb afgevinkt. Geen idee waar het over gaat, niet wie Patty is, laat staan wat ze in de la van onze tv-kast te zoeken had.
Er zitten taken tussen waarvan ik toen ik ze afvinkte nog geen vermoeden had waar het toe zou leiden. ‘Coen Swijnenberg terugbellen,’ bijvoorbeeld. Coen – ja, die van Coen & Sander – had mij een berichtje gestuurd: hij had mij op internet gevonden en wilde me spreken. Twee weken later zat ik bij zijn 80-jarige vader in de huiskamer, en voerde het eerste van een reeks boeiende gesprekken. Momenteel ben ik volop bezig met het schrijven van zijn biografie èn heeft hij mij bij een 94-jarige goede kennis aanbevolen, die ik inmiddels ook twee keer heb bezocht en wiens levensverhaal ik komend jaar eveneens aan het papier ga toevertrouwen.

VAN PENOZA NAAR CORONA

Maar in een bizar jaar als 2020 staan er ook taken op mijn to-do lijst die nu al nostalgisch stemmen. ‘Bioscoopkaartjes reserveren,’ lees ik een paar maal in januari en februari. Petra en ik hadden net sinds een aantal maanden de bioscoop herontdekt. Jarenlang had ik drie tot vier keer per week tussen collega’s in een filmzaal gezeten, toen ik midden jaren ‘90 een punt zette achter het recenseren van films voor tijdschriften en vakbladen. In de tussenliggende 25 jaar was ik misschien tien keer naar de bioscoop geweest. Tot we Cineworld in Beverwijk ontdekten: 25 minuten met de auto, gratis parkeren, en een gezellig grand café erbij. We zagen ‘Rocket man’, ‘Penoza’, ‘1917’, ‘Knives out’, ‘Just mercy’… en toen kwam corona.

LEKKER VERDWIJNEN

Cocoonen is op z’n tijd heerlijk. Maar ik mis het lekker in het donker verdwijnen in een film op het grote doek. De vrijdagmiddagborrels in ons stamkroegje Het Wapen van Zandvoort. Onze etentjes buiten de deur op zondagavond.
Ik wens dat iedereen in 2021 de dingen die hij of zij mist weer terug ziet keren in zijn of haar leven. Maar bovenal: blijf gezond en doe wat daar voor nodig is, niet alleen voor jezelf, ook voor elkaar! Zet anderhalve meter afstand houden op je to-do lijst en vink het pas af als we Covid-19 er helemaal onder hebben.
Wat zal dat belletje een opluchting geven!